Dominikanie Warszawa-Służew

Lwów, 24 listopada 1918 r.

Kochany Romanie! Piszę do Ciebie, bo nic nie wiem, kto gdzie jest. Podobno wszyscy w Krakowie.
Obrona Lwowa była wspaniała! Początkowo trzeba było zdobywać broń gołymi rękami. Dopiero gdy trochę broni było, wytworzył się front i akcja się zaczęła porządkować. Ludzi było bardzo mało. Służbę trzeba było trzymać po parę dni i nocy bez zmrużenia oka. Byli tacy, co cztery doby prawie bez snu byli na służbie, a czasem i więcej.
Między żołnierzami nie było różnicy – czy oficer, czy profesor uniwersytetu, czy jakiś radca, czy baciar.
Ciągle teren walki się powiększał, a ludzi było wciąż mało. Sytuacja wisiała nieraz na włosku, ale Ukraińcy nie umieli sobie dać rady. Wojsko im się rozłaziło, bo brali przymusem. Tak w jednym liście nie da się wszystkiego opisać, boć przecież trwa to już cztery tygodnie.
A teraz trochę o sobie. Zgłosiłem się do służby frontowej u znajomego komendanta, pomimo słuchu, bo taki był brak ludzi. Na nocną służbę mnie nie wysłał, bo bym się po prostu zgubił. W nocy trzymałem wartę przy drzwiach, trwała bez przerwy 36 godzin. Gdy nasz oddział został zluzowany, zaprowadzili nas do kwatery w środku nocy. Spać dali tylko 3 godziny na gładkiej podłodze z jednym kocem. Za trzy godziny był alarm. (…)

Lwów, 17 kwietnia 1919 r.

Droga Mamo!
Zbliżają się Święta Wielkanocne, które poprzedzone Wielkim Tygodniem zawsze wywierały na moją duszę silne wrażenie, a które zawsze spędzaliśmy dotąd razem. A tegoroczne Święta Zmartwychwstania Pańskiego są pierwsze z Zmartwychwstałej Polsce!
I te właśnie Święta będę spędzał osobno, nie razem z Wami. Mimo to jednak nie czuję żadnego przykrego smutku, który bym czuł, gdyby nas rozdzieliły jakieś głupie okoliczności, lub jakiś przypadek, przed którym czułoby się niemoc, lub gdybym nawet miał czas choć na krótko przyjechać do domu – a nie mógł.
Dziś jestem na pierwszej służbie Ojczyzny. I ta właśnie służba, która prawie w każdym szczególe jest dla mnie świętą, trzyma mnie od Was z dala – że ta właśnie służba nas dzieli – czuję się dumnym.
Niech nam wystarczą myśli i uczucia wzajemne, które z pewnością będą gorące. A w chwili, gdy Mama jajkiem się będzie dzielić – wiem, że nie zapomni o mnie, a nasze życzenia, które bez słów zwykle wyrażaliśmy sobie, nie stracą na wartości, bo odległości myśl nie zna. Nie mogę nie napisać tych dwóch słów tradycyjnych, ale nie są one u mnie banalne, oznaczają tę prawdziwą radość, to podniesienie ducha, które chyba każdy wierzący odczuwa i w pełni na nich używa, a w pierwszej chwili, gdy usłyszy te niesłychaną moc mające słowa “Wesoły nam dziś dzień nastał”, otóż z wszystkimi Wami Kochanymi się łączę i życzę “Wesołych Świąt”. (…)