Dominikanie Warszawa-Służew

Nazywam się Jan Mszyca. Jestem bratem zakonnym i od prawie 30 lat posługuję w klasztorze św. Józefa na Służewie. Za wielki zaszczyt poczytuję sobie fakt, że dane mi było poznać pana Stanisława Niemczyka oraz towarzyszyć mu podczas realizacji jego dzieł dokonanych tu, na Służewie.

Jak to się stało, że mieszkający na Śląsku architekt podjął się pracy w odległej Warszawie?
Otóż… nasz kościół został zaprojektowany przez inż. Władysława Pieńkowskiego. Jednak architekt ten zmarł przed całkowitym zrealizowaniem wszystkich prac dotyczących budowy kościoła. Kilka lat po jego śmierci nastała konieczność podejmowania kolejnych prac dotyczących wykończenia wewnątrz kościoła, jak i zagospodarowania jego otoczenia. Trzeba było znaleźć odpowiednią osobę, która podjęłaby się tych zadań.
W tym celu w marcu 1997 r. przez ówczesnego przeora klasztoru, którym był. o. Marek Pieńkowski OP, została powołana komisja, w skład której weszli obecny tu ks. bp. Michał Janocha, o. Marcin Babraj OP i o. Andrzej Bujnowski OP. Osoby te zwiedziły szereg wybudowanych w tamtym czasie kościołów. Na tej podstawie każdy z członków komisji, niezależnie, na piśmie, wyraził swoją opinię. Wszyscy trzej jednomyślnie wskazali architekta Stanisława Niemczyka, autora projektów kościołów w Tychach – os. Żwaków, Krakowie, przy ul. Bandurskiego oraz w Czechowicach-Dziedzicach, jako najbardziej odpowiednią osobę do powierzenia jej pieczy nad architekturą naszego kościoła.
Rada Konwentu upoważniła o. przeora Marka Pieńkowskiego OP do nawiązania kontaktu z inżynierem Stanisławem Niemczykiem i zaproszenia go na Służew.

Pan Stanisław Niemczyk zaproszenie przyjął, podejmując się pieczy nad dalszymi pracami i w efekcie trwającej ponad 20 lat współpracy, przyjeżdżając co jakiś czas do Warszawy, stworzył na Służewie wiele dzieł. Są to m.in.:

– kaplica sakramentu pokuty i pojednania,
– krużganki wokół przestrzeni liturgicznej,
– kruchta w budynku kościoła,
– kaplica Matki Bożej Żółkiewskiej,
– kaplica Miłosierdzia Bożego,
– drewniany łącznik pomiędzy kościołem a klasztorem,
– przykościelny wirydarz,
– aranżacja prezbiterium, zakrystii, nawy bocznej i pracowni ikon,
– domek św. Dominika,
– portale wejściowe do dolnego kościoła, kaplicy MB Żółkiewskiej i pokoi gościnnych,
– i ostatnia praca pana Stanisława na Służewie – kaplica Przemienienia Pańskiego.

Lista dokonanych realizacji pana Stanisława jest długa. Nie sposób teraz wymienić wszystkich. Żadnych z tych dzieł nie będę teraz omawiał, bo wymagałoby to dłuższego czasu i głębszego pokłonu.
Realizacje te można oglądać, przeżywać i tym samym spotkać się z duchem twórczym pana Stanisława, który nadał temu miejscu blasku i jednocześnie skromności, sakralnego piękna, jak i prostoty.

Projektując wnętrze czy przestrzeń, pan Stanisław najpierw bardzo uważnie się przyglądał, rozmyślał, a nawet więcej niż rozmyślał, wręcz kontemplował to, z czym w danym czasie się mierzył. W każdym ze swoich dzieł oddawał się cały i z pełnym zaangażowaniem.
Jedne projekty powstawały dość szybko, inne wymagały dłuższego czasu realizacji. Było to dla mnie coś naturalnego, ponieważ tak samo dzieje się w naturze, jak i w ogrodzie. Jedne owoce dojrzewają dość wcześnie, na inne trzeba dłużej poczekać aż dojrzeją.
Pan Stanisław w cierpliwości i pokorze wyczekiwał czasu rozeznania. Nie zatrzymywał się na zewnętrznej stronie piękna, szedł dalej, dążył głębiej. Wnikał w sferę duchową, skąd wypływało piękno, które w swych realizacjach chciał w pełni wydobyć i ukazać światu. Przez swoje dzieła stwarzał przestrzeń, która zbliża ludzi do Pana Boga. Był człowiekiem modlitwy i to wyraża się w jego dziełach.

Kontemplacja, o której wspominałem, rodziła się u pana Stanisława na kolanach w kościele, podczas adoracji Najświętszego Sakramentu czy w kaplicy Matki Bożej. Zawsze, ilekroć tu był, dzień zaczynał od Eucharystii, niezależnie od tego, jak późno skończył pracowity dzień poprzedni.
Był wielkim czcicielem Bożej Rodzicielki i nie jest dla mnie przypadkowy czas i dzień jego narodzin do życia w krainie największego Dobra i Piękna – 13 maja.

Pragnę ukazać jeszcze jeden obraz, na którym widnieje pan Stanisław. Jest to Świątynia Opatrzności Bożej. Przez wiele lat, czasem późnym wieczorem, gdy tylko wyraził takie pragnienie, a takich pragnień było bardzo wiele, tam jechaliśmy. Pamiętam, jak pewnej zimy, późnym wieczorem staliśmy przed wznoszoną świątynią i wpatrywaliśmy się w mury kościoła. I znów widziałem człowieka, który nie tylko patrzy, ale kontempluje to, przed czym stoi. Na koniec, w mrozie i po śniegu, pan Stanisław obchodził w koło świątyni, wzdłuż ogrodzenia. To miało wymiar nie tylko zainteresowania. To było coś więcej. To było tak, jakby całym swoim sercem obejmował to, co bardzo kocha.

Zbyt ubogi jest mój zasób słów, aby wyrazić moje uznanie i podziw dla pana Stanisława i jego dzieł.
W dowód uznania dla twórczej pracy na Służewie, Rada Prowincji przyznała panu Stanisławowi Niemczykowi medal św. Jacka. Miałem zaszczyt wręczyć go w imieniu Prowincji. Było to w kwietniu 2019 r., w Wielki Czwartek.

Na zakończenie chciałbym powiedzieć: pan Stanisław był i jest dla mnie człowiekiem wielkiej wiary i miłości, obdarzonym ogromnym i wspaniałym talentem artystycznym.

Dziękuję Państwu za uwagę.
Szczęść Boże.